Samuraje

Dzisiaj postanowiłam zrobić post o jednej z najciekawszych, moim zdaniem, części japońskiej kultury. Mam nadzieję, ze wam się spodoba i liczę na komentarze :)

Pewnie nie raz słyszeliście o japońskich Samurajach. Generalnie w wyobrażeniu każdego przeciętnego Europejczyka, są to ubrani na czarno akrobaci z mieczami. Jednak nic nie jest tak łatwe, jakie się wydaje! 

Samuraj, z japońskiego znaczy dosłownie tyle co wojownik służący panu. Jest to bardzo adekwatne do życia dawnych samurajów, o czym za chwilę napiszę. Samuraje jako grupa społeczna pojawili się ok. VII i VIIIw n.e, czyli w czasie, kiedy w Japonii panował okres Yamato. W tym czasie Kraj Kwitnącej Wiśni nie należał do specjalnie przyjaznych- rozwijał się w cieniu potężnego Cesarstwa Chin, a jego mieszkańcy zajmowali się głównie uprawą roli i łowieniem ryb. Pierwszy władca Japonii pojawił się dopiero w 400r n.e. Społeczeństwo, podobnie jak w ówczesnej Europie, podzieliło się na klasy- cesarz, oraz shogun, czyli namiestnik sprawujący władzę w jego imieniu znajdowali się na samym szczycie wieży. Trochę niżej, ale równie wysoko, można było spotkać niezwykle bogatych daimyo, po nich właśnie Samuraje, którzy pierwotnie służyli tylko największym dostojnikom no i oczywiście władcy. Niżej w hierarchii znajdowali się rolnicy i ludzie zajmujący się rzemiosłem, a na samym dole chłopi i bezdomni.

Pierwotnie rolą Samurajów, była ochrona pana, jego rodziny i dobytku, jednak z czasem zaczęto im powierzać coraz ważniejsze zadania. Zostawali zarządcami majątków, albo zostawali gubernatorami prowincji. Podobnie jak europejscy, średniowieczni rycerze, posługiwali się kodeksem, nazywanym bushido, czyli po polsku droga wojownika. Cechowali się m.in wiernością i oddaniem- jeśli zaszła taka potrzeba, potrafili poświęcić życie, aby uratować swojego pana. Podobnie jak ich europejskie odpowiedniki, bez słowa rzucali się w wir walki, zabijając wrogów i ginąc honorowo. Mimo wszystko byli wykształconymi ludźmi (czego nie można powiedzieć o wszystkich średniowiecznych rycerzach na naszym kontynencie...)- potrafili czytać i pisać (co na tamte czasy było naprawdę godne podziwu), znali się na tańcach, literaturze i różnorakich rodzajach broni. 

Samuraje uczyli się sztuki walki w specjalnych szkołach rycerskich- doświadczony samuraj podobno potrafił zabić przeciwnika już jednym ciosem, przecinając go na pół, wzdłuż od czubka głowy. Każda porządna szkoła chwaliła się swoim własnym śmiercionośnym cięciem, którego można było się w niej nauczyć.

Głównymi zasadami kodeksu samurajów są prawość i szacunek do władcy, sprawiedliwość, opieka nad innymi, odwaga, wytrwałość, dobroć, samodoskonalenie i wiele innych. Jak można się domyślić, ten kto złamał prawo, musiał ponieść karę, które w Japonii są (i były) naprawdę surowe. Generalnie- wojownik, który postąpił niehonorowo, musiał się zabić. Ceremonia ta nazywana była seppuku, ale bardziej znaną nazwą jest na dzień dzisiejszy harakiri. Polegało to na tym, że Samuraj wbijał sobie nóż w podbrzusze i rozcinał brzuch, a w tym samym czasie druga osoba, najczęściej jego towarzysz nazywany kaishaku, ścinał mu głowę mieczem. 

harakiri

No właśnie, mieczem. Samuraje słyną z typowych mieczy, które wówczas nazywano duszami wojowników. Był najważniejszą rzeczą w wyposażeniu Samurajów i związanych było z nim wiele rytuałów. Już podczas wykuwania, miecz musiał uczestniczyć w ceremonii oczyszczenia, a tworzący go w niektórych momentach zakładali specjalne szaty. Miecz ozdabiano na wiele sposobów, gdyż wierzono, że tylko w ten sposób będzie można odgonić złe duchy i uzyskać całkowitą  harmonię. Jedną z najbardziej kontrowersyjnych, jak na nasze czasy zasad było wyciąganie broni przez Samurajów- zasady mówiły, że kiedy ów miecz zostanie wyciągnięty z pochwy, musi być umoczony w ludzkiej krwi, co np. podczas oglądania nowo wykutego miecza przez Samuraja, kończyło się często samookaleczeniem, aby broń mogła się "nasycić".

Okres samurajski jest niezwykle ważną częścią historii Japonii. To między innymi on ukształtował japońskie społeczeństwo- do dzisiaj mieszkańcy Kraju Kwitnącej Wiśni posługują się niektórymi zasadami kodeksu bushido, oraz odznaczają się typowymi dla wojowników cechami. Są honorowi, serdeczni, uprzejmi, nie lubią się wyróżniać i za wszelką cenę przestrzegają tradycji i hierarchii.

Doskonale pokazali to także podczas wielu wojen, w których słynęli z okrucieństwa i oddania wobec kraju i władcy. 

Dziękuję za przeczytanie moich wypocin ;)

Proszę o komentarze!

_________________

źródła: https://boswiatjestciekawy.wordpress.com/2011/04/27/japonczycy-nadal-pozostaja-samurajami-choc-pozornie-przypominaja-europejczykow-w-swoich-czarnych-garniturach/, http://www.samuraje.com/, http://www.bryk.pl/wypracowania/historia/ciekawostki/3860-japonia_w_czasach_samuraj%C3%B3w.html, http://pl.wikipedia.org/wiki/Samuraj,http://pl.wikipedia.org/wiki/Bushid%C5%8D