Być gejszą w Japonii...

Bycie gejszą wcale nie jest tak proste jak mogłoby się wydawać. Po pierwsze należy wiedzieć, że nikt nie zostaje ją ''ot tak''. Aby cieszyć się (albo wręcz przeciwnie) tym ''zawodem'' (jeśli można to tak nazwać), trzeba ukończyć specjalne szkoły, w których kształcenie nie wiele zmieniło się od tego w dawnych czasach.

Kiedy my narzekamy że weekend jest za krótki, a 8 lekcji to stanowczo za dużo, dziewczyny które chcą być gejszami mają jedynie 2 wolne dni w miesiącu(!) i pracują nocami- to znaczy dopóki wszyscy goście nie wyjdą z herbaciarni.
Mimo to, żadna z tych kobiet nie narzeka- dlaczego? Bo dla wielu zostanie gejszą to spełnienie najśmielszych marzeń.
No dobra, ale zacznijmy od początku.
Wszystkie maiko (dziewczyny, które kształcą się na gejsze) mieszkają w okiya, czyli specjalnym domu dla gejsz. Dosłownie  gejsza, a właściwie geisha, oznacza dosłownie ''człowieka sztuki''.

Gejsze codziennie wstają o świcie. To czas na zajęcia w szkole, gdzie doskonalą swoje umiejętności. Świat zmysłów musi być perfekcyjny, co pozwoli takiej kobiecie zdobyć klienta. Współczesna gejsza musi iść z duchem czasu- uczy się angielskiego, wie jak serwować drinki, zna najnowsze trendy w modzie, orientuje się w sytuacji ekonomicznej i politycznej kraju, a nawet potrafi zaśpiewać japoński hip-hop i karaoke. Uczestniczy także w kulturalnym i politycznym życiu kraju, jeździ z przedstawicielami rządu na zagraniczne misje charytatywne, pozuje do plakatów, kalendarzy, widokówek...
Mimo, że to brzmi bardzo fajnie, nie jest to zabawa.
Ale zanim to się stanie, kandydatka na gejszę zalicza okres przejściowy-  shikomi. Przez około 10-12 miesięcy przygotowuje się do zostania maiko. Już wtedy nosi proste kimono, maluje twarz na biało, chodzi na zajęcia etykiety i tradycyjnych sztuk, a pomiędzy lekcjami pracuje w samym okiya. Następnie musi zdać test, który otwiera jej drogę do zostania gejszą, albo wręcz przeciwnie.
Uff...

Gejsze często są mylone z prostytutkami.
UWAGA! To są zupełnie dwie różne rzeczy! Skąd się wzięło to porównanie? No cóż,  Amerykanie okupujący Japonię po drugiej wojnie światowej korzystali z usług japońskich prostytutek (tzw. Geisha girls), które często stylizowały się na gejsze (których tam w owym czasie się nie spotykało).
Gejsze można porównać raczej do ''pań do towarzystwa'' o umiejętnościach artystycznych (konwersacja, taniec, gra na instrumentach, dobre maniery, literatura, poezja) , czy coś w tym stylu, choć to też nie zbyt trafne porównanie.

gejsze w dawnych czasach

Społeczności gejsz można spotkać w Tokio, w Atami, Hakacie, Nagoi czy Tamazukuri, ale przede wszystkim słynie z nich Kioto, będące przez 1000lat, aż do połowy XIXw oficjalną stolicą Japonii.
Jest tu aż pięć dzielnic w których żyją gejsze: Gion- tradycjami sięga doXVIIIw, Pontochō, Kamischichiken, Miyagawachō oraz najstarsza- Shimabara. 
Wszystkie razem noszą wspólną nazwę 
Gokagai.

Mimo, że to wszystko, kiedy się o tym słucha wygląda prawie jak sen, tak naprawdę
edukacja gejszy to znacznie więcej! Maniery, perfekcyjna poza przy śniadaniu, wiedza
( i to nie mała!) o świecie...dziewczyna musi się też nauczyć mówić w dialekcie z Kioto,
 a wiadomo, że jest to trudne do opanowania. 

Gejsze są ekspertkami w zakresie cha-no yu (ceremonii herbacianej). Początkowo ubierały się bardzo skromnie, choć ze smakiem i chlubiły się su-gao, czyli twarzą bez makijażu. W opinii Japończyków uchodziły za ideał bijin (pięknej kobiety).

Gejsze odgrywały znaczącą rolę w gospodarce i polityce Japonii. W epoce Meiji mówiono, że ambitny urzędnik powinien mieć dwa cele w życiu: wziąć za żonę gejszę i zostać ministrem. Jednak nawet gejsze nie będące żonami urzędników posiadały ogromne wpływy. 

Bez trudu można także zauważyć, że gejsze mają charakterystyczny makijaż...dlaczego akurat taki? Ciekawostką jest, że ich śnieżno białe twarze, mocno zaznaczone, czerwone usta i brwi pomalowane na czarno, to najbardziej rozpoznawalny makijaż na świecie! 

Początki narodzin stosowania białego makijażu w japońskiej kulturze wyjaśniają dwie teorie. Pierwsza z nich sięga średniowiecza, kiedy to japoński podróżnik powrócił z Europy do kraju i z jego opowieści o pięknych "bladych twarzach" zaczęto stosować taką technikę makijażu. 
Ta teoria jest w dużej mierze kwestionowana, zwłaszcza, że druga teoria mówi o zaczerpnięciu tego stylu z Chin, gdzie kobiety w sądach malowały twarz na biało. Druga teoria jest bardziej prawdopodobna, gdyż stosowanie białego makijażu w historii Japonii datuje się od epoki Heian (794-1185 r.), w czasie, gdy Japonia była w dużej mierze pod wpływowi kultury chińskiej.

Makijaż ten nosi nazwę shironuri. Podobnie jak maska w teatrze Noh, biała twarz gejszy wyraża odcięcie od rzeczywistości i nie tylko nie pragnie do niej nawiązywać, ale wręcz chce upodobnić się do sztucznej maski, która kryje za sobą tajemnicę naturalności.

No cóż, na razie to tyle o japońskich gejszach. Może niedługo wrócę do tego tematu, ukazując życie typowej koreańskiej gejszy ;)
Dziękuję za odwiedzenie bloga i proszę o komentarze! :)

różnica pomiędzy Maiko a Gejszą

__________________________
źródła: ''Kobieta na 2 krańcu świata''- Martyna Wojciechowska, wyd. national geographic, http://gejsza.ucoz.pl/publ/wyglad_i_makijaz_gejszy/shironuri_bialy_makijaz/10-1-0-22#.UkBcWNK8BmU, http://pl.wikipedia.org/wiki/Gejsza,